En ilkel savunma mekanizmalarından biri ve bir savunma mekanizması olarak tanımlanması hala tartışmalı olan bölünme; bebeğin hayatının ilk aylarındaki nesneleri çok iyi veya çok kötü olarak algılamasından esinlenerek meydana getirilir. Yetişkinlikte kişi kendisi dışındaki tüm varlıkları veya durumları iyi yada kötü diye ikiye ayırır. Hatta buna zaman zaman kendisini de dahil edebilir. Yani anılar ve duygulanımlar beyinde iyi yada kötü olarak linklemeye hazır halde tutulur. Böylece kişi birbirine karşıt ve çatışan duygulanımları bölümlere ayırır ve bu hisler ve durumlar bütünleştirilemez. İyi ve kötü diye bölünen ego dış gerçekliği de böler. Örnek olarak daha önce iyi olarak nitelendirilen kişiye nedensiz yere şüpheci hisler hisseden bir kişi; bunun karşısındaki kişiden değil kendi hislerinden kaynaklandığının bilincinde değildir. Yani karşıdaki kişinin değeri iyi ile kötü durum arasında sürekli yer değiştirir. Sınırda yani borderline kişilik bozukluğunda ve şizofrenide sık gözlenir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Genellikle saldırgan dürtülerle başa çıkmada kullanılan bir savunma mekanizmasıdır. Kişi kendini engellediğini düşündüğü yani dürtüsünü doyuma ulaştırmayı engelleyen nesneye karşı öfke duyar. Başkalarına kızmak, bağırmak gibi davranışlar yasak, ayıp, uygunsuz olarak nitelenmiş ve içe atım düzeneği ile içselleştirilmiş, yani kişiliğimizin bir parçası olmuş olabilir. Bu durumda öfke her zaman karşı tarafa gösterilemez ve kişi yargılayıcı ve yasakçı değerler yüzünden öfkesini kendine yöneltir. Babasına kızan bir genç neler yapabilir? Bastırabilir, inkar edebilir, bilinçli olarak kendini engelleyebilir, kızabilir, öfkesi yer değiştirip başkasına kızabilir. Yada kendisine yöneltip başını duvarlara vurabilir, kendisini jiletleyebilir yada intihar edebilir. Yapılan çalışmalar intiharların büyük bir kısmının nedeninin kendine yöneltme mekanizması olduğu göstermiştir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Yaşadığı olumsuz bir durumun getirdiği duygu yükünü bilinçli olarak taşıyamayan kişi, bu durumun üstesinden gelemeyecek olgunluk düzeyinde ise, aniden düşünmeksizin ve olumsuz sonuçları hesaba katmadan bir başkasına vücutsal yada sözel bir tepki gösterebilir. Yani saldırgan dürtülerin başkasına yöneltilmesidir. Kişi başkasına yöneltme mekanizması ile olayın kendi üzerindeki tepkisini yok etmeye ve geçici olarak egoyu rahatlatmaya çalışır. İş yerinde müdürü tarafından azarlanan bir memurun, öfkesini müdürüne gösteremeyip, eve gelince karısına veya çocuklarına aklileştirme düzeneğiyle bağırıp çağırması bu mekanizmaya örnek olarak gösterilebilir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Çocuğun kendi dünyasında geliştirdiği anne baba motiflerini, gerçekte yeterli bulmadığı anne ve babasının yerine koymak için onlara yansıtmasıdır. Yani babasını daha güçlü veya daha zengin görmek isteyen bir çocuk hayali bir baba yaratır ve onunla özdeşim kurar. Yada kişi dayanamadığı ve bunaltı veren özelliklerini karşısındakine yansıtır. Yansıtılan bu özellikler karşıdaki kişinin güçlü egosu tarafından olumlu hale getirilir. Daha sonra işlenmiş olan bu özellikler tekrar kişi tarafından geriye alınır ve egonun bir parçası haline getirilir. Yansıtmalı özdeşim; çok enerji harcatır, kişiyi dışarıdaki başkalarına bağımlı kılar ve sürekli kontrol duygusunu beraberinde getirir. örneğin babasının çok büyük bir adam olduğunu söyleyen ve hiçbir zaman ona layık bir evlat olmadığını düşünen bir adamın durumu örnek gösterilebilir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Yalıtmada; herhangi bir ruhsal yaşantının, bir fikrin yada anının bilişsel yani bilme, tanıma ve anlama ile ilgili yanı tümü ile anımsanırken duygusal yanı bu gerçekten ayrılarak bastırılır ve bilinçdışında kalır. Yalıtma mekanizmasını kullanan bir kişi; duygu yüklü olması tahmin edilen bir olayı, duygusuz ve kuru kuruya anlatır. Örneğin, babasını kaybetmiş bir kişinin toplum tarafından "çok metanetli", "çok severdi aslında ama gayet soğukkanlı kabul etmiş" cümlelerine muhatap olması kişinin yalıtma mekanizmasını kullanmasının göstergesidir. Aslında babanın ölüm olayında çok ağır bir duygu birikimi vardır. Kişi bu durumun duygusal içeriğini yok sayar ve yalıtma ile kapatmaya çalışır. Ancak bilgiyi kabul eder. Çünkü duygusal içerik egoya çok ağır gelir ve kişi olayın bu tarafını izole eder. Sadece olayın oluşunu kabul eder.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Bireyin temel istek ve ihtiyaçlarının karşılanamamasından kaynaklanan doyumsuzluk ve kaygı durumlarında, olması gereken olgunluk düzeyinden daha basit bir olgunluk düzeyine inme gerileme mekanizması olarak kabul edilmektedir. Örneğin, yetişkin bireyler de zaman zaman sıkıntı veren durumlarda kızarıp, kekelemekte ve kendi yaş düzeyinin altında bir genç hatta bir çocuk gibi davranabilmektedirler. Bir genç kız, sekiz yaşındaki bir çocuk gibi bağırıp, çağırabilmekte ve sekiz yaşındaki bir çocuk bebek gibi ağlayıp altını ıslatabilmektedir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Çeşitli engellenmeler, başarısızlıklar, karşısında birey, kimi zaman herhangi bir alanda başarılı kişi veya kişilerle kendini aynı görme, kendisini onlara yakın hissetmekle kısmen doyum sağlayabilmektedir. Örneğin, bir çocuğun arkadaşları ile yaptıkları futbol maçında, bir takım arkadaşının kendisinden daha çok gol atması durumunda” benim ağabeyim olsaydı yüz gol atardı” demesini gösterebiliriz. Çocuk böylece çok yetenekli olduğunu söylediği ağabeyi ile kendisini bir saymakta ve kişisel değer duygusunu arttırma çabasına girmektedir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın

Mantığa bürünmenin değişik bir biçimi olan bu uyum mekanizması her başarısızlıkta ve düş kırıklığında iyi bir yön görmeye çalışmak şeklinde tanımlanabilir. örneğin çocuğu ciddi bir üst solunum yolu enfeksiyonu geçirmekte olan bir annenin 'şanslıymışız ki daha kötü bir hastalık çıkmadı' demesi gibi. bu savunma mekanizması sınırlı kullanıldığı sürece bireye faydalı olabilir ancak çok kullanılması bireyi pasif ve herşeyi olduğu gibi kabul eden bir kişiliğe götürecektir.

Devamını Okumak İçin Tıklayın