Şiddeti -gören, izleyen, oynayan, yaşayan- çocuk şiddeti öğrenir ve yaşatmaya başlar. Akşam televizyonda kurtlar vadisi izleyen çocuk ertesi gün teneffüste Polat Alemdar olarak gezer. Bilgisayarda Counter vb. oyunlar oynayan bir çocuk, ertesi gün arkadaşının canını hiç düşünmeden acıtır ve kızdığınızda “Acımaz sandım, öğretmenim!” der. Akşam evde anne-babasından şiddet –fiziksel, duygusal, sosyal vb.- gören bir çocuk ertesi gün okulda en yakın arkadaşına hiç düşünmeden aynısını yapar. Küçük bir çocuğun ruh dünyası için şiddeti düşünelim: Sevgisizlik, değersizlik, işe yaramazlık… 

Farkı yok aslında büyüklerin dünyasındaki ifadesinden…

Tek fark şu, yetişkinler –eğer gerçekten yetişmişlerse- şiddetin sonuçlarını düşünebilir, izledikleri, gördükleri konusunda yanlış-doğru-güzel-çirkin vb. yargılarda bulunup kendilerine pay çıkarabilirler. Fakat çocukların doğruları ya da değerleri yoktur, onların sadece istek ve arzuları vardır. Neyin doğru neyin yanlış olduğuna karar verme yetenekleri yoktur. Çevresinde yaşadıkları, gördükleri, öğrendikleri onun doğrusu haline gelmiştir. Evdeki tüm yaşamı durdurup “Kurtlar Vadisi”, “Sırlar Dünyası”, “Pusat”, “Selena”, “Bez Bebek” vb. fiziksel, ruhsal, duygusal şiddet içeren diziler izlenen bir evde çocuk şiddetin yanlış bir eylem olduğunu değil, aksine şiddetin tek çözüm olduğunu öğrenir. 
Çocukları sadece dünyaya getirmek yetiyorsa her çocuk sahibi insan annelik-babalık sıfatına sahiptir. Asıl anne-babalık çocuğu sağlıklı bir birey olarak yetiştirmekse parmakla sayılırdı sanırım anne ve babalar…

KEŞKE ANNE-BABALIK DA SERTİFİKA İLE OLSAYDI...

Tuğba GÖRGÜNOĞLU

PSİKOLOJİK DANIŞMAN